افتخارات فوتسال را به باد ندهیم- امین صانعی*

ورزش به دلیل ماهیت و نقشی که دارد همواره مورد توجه مسوولان ورزشی و البته غیرورزشی یا همان سیاسیون قرار داشته و دارد چرا که به نوعی راهی میان بر برای رسیدن به بسیاری از موفقیت‌ها است. هر چه این موفقیت ها و نتایج به دست آمده بهتر باشد، طبیعی است که کار آسان تر […]

ورزش به دلیل ماهیت و نقشی که دارد همواره مورد توجه مسوولان ورزشی و البته غیرورزشی یا همان سیاسیون قرار داشته و دارد چرا که به نوعی راهی میان بر برای رسیدن به بسیاری از موفقیت‌ها است.

هر چه این موفقیت ها و نتایج به دست آمده بهتر باشد، طبیعی است که کار آسان تر نیز باشد اما باید پرسید آیا در ورزش ما از این فرصت ها به خوبی استفاده می شود و یا اصلا اقدامی برای آن صورت می گیرد.
در سالیان اخیر عادت کرده ایم به کشتی، تیراندازی، تکواندو، وزنه برداری و … نگاه کنیم و با مدال های این قهرمانان کشورمان شاد شویم اما یک سئوال مطرح است و آن اینکه در رشته های تیمی چه کرده ایم و برای حفظ این موفقیت ها چه راهکارهایی را در پیش گرفتیم.
آیا انصاف و توزیع عادلانه فرصت را در ورزش ایجاد کرده ایم؟ آیا همه رشته ها و افتخارآفرینان را به یک چشم می بینیم؟ این گلایه بسیاری از ورزشکاران است، آنهایی که با مستطیل سبز کاری ندارند همیشه از این گلایه گفتند و باز هم خواهند گفت. بله درست است اعتقاد ما هم این است که بنا به هر دلیلی هم که باشد فوتبالی ها تافته جدا بافته هستند اما تا کی؟
در روزهای اخیر شاهد بودیم تیم ملی فوتسال ایران برای نخستین بار در رده سومین تیم برتر جهان قرار گرفت، حضور ایران در کنار برزیل و اسپانیا نه تنها یک افتخار است بلکه غرور ملی را هم به همراه دارد.
به پایین که نگاه می کنیم نام تیم هایی از جمله آرژانتین، روسیه، پرتغال، قزاقستان، ایتالیا و … را هم می بینیم و این یعنی اینکه فوتسال ایران کاری کرده کارستان. اما کسانیکه از ورزش برای خود فضایی تبلیغاتی ساخته اند، در پاسخ به این موفقیت ها چه کردند؟
متاسفانه فوتسال ما در شرایط کنونی وضعیت خوبی ندارد. متاثر می شویم وقتی می شنویم تیم ملی فوتسال در چنین شرایطی حتی برنامه های آتی و نزدیک خود را هم نمی داند و بدتر از آن بازی های دوستانه ای که یکی پس از دیگری لغو می شود. مگر تیم ما رده چندم جهان است که تیم های دیگر قید بازی با ما را می زنند. آیا مقصر همه این مسائل تحریم هاست یا بی کفایتی مسوولان ذیربط هم در آن دخیل است.
فراموش نکنیم سال آینده برای فوتسال ایران سال بسیار مهمی است؛ سالی که در قاره پهناور آسیا باید به میدان برود، سالی که باید از اقتدار خود در آسیا و جهان دفاع کند و باید ترسید از فرصت هایی که به همین راحتی از دست می رود. شاید چنانچه سکان دار تیم ملی چشمان رنگی داشت، اوضاع جور دیگری بود.
———————–
– کارشناس فوتسال
انتهای پیام/