قطعی سامانه ساجد دیوان عدالت بر پایه سیاست حاکمیتی استوار است و زور من و تو هم به آن نمی رسد یعنی سخت تر کردن روند دادخواهی به دیوان عدالت و کاهش ورودی دادخواست و درخواست به دیوان عدالت. چه بسا درخواست هایی که وقت و انرژی دیوان را بیشتر از 10 تا دادخواست می گیرد مثل درخواست اعمال ماده79 یا درخواست ابطال مصوبات دولتی. پس این سیاست حاکمیت مثل این هست که پدری ، طفلش را از نداری در داخل سطل زباله رها می کند و یا بوئینگی که در هنگام سانحه و سقوط، خودش را به کوه می کوبد تا بلکه بر سر منازل مسکونی شهر آوار نشود پس وضع فعلی را شکرگزار باشید چون با ابلاغ قریب الوقوع قانون (به اصطلاح) اصلاح شده دیوان ، وضعیت از این هم بدتر خواهد شد و دادرسی به دادرسی تک مرحله ای بدل خواهد شد آن هم در مورد شکایات سرنوشت ساز ، واقعاً هر بار که رئیس دیوان مژده کاهش اطاله دارسی را می دهد تن آدمی می لرزد و عَرقِ موت بر جبین آدم می نشیند یعنی دادرسی ها رفته رفته کوتاهتر و بی دقت تر و بی خاصیت تر میشود تا بلکه پرونده های بیشتر و بیشتری مختومه و از وِبال قاضی کم و کسر گردد. اگر سَری به دیوان عدالت بزنید با کوهی از پرونده ها روی میز قضات روبه رو خواهید شد که حتی اگر قاضی ، رُبات و یا سوپرمَن هم باشد و حتی اگر متصل به غیب و یا منبع وحی هم باشد نمی تواند از پسِ این همه پرونده برآید.یاد آن روزها به خیر که نه ساجد بود و نه کامپیوتر و نه اینترنت بود و نه تبلت و نه این قِرطی بازی ها . دادخواست را داش مشدی روی کاغذ با خودکار و کاربن می نوشتیم و با پست به دیوان عدالت می فرستادیم دو سال طول می کشید تا رای صادر بشه ولی رای ، محکم بود و رَدخور نداشت هم شاکی راضی بود و هم طرفِ شاکی به قول معروف هم دوست راضی بود و هم دشمن و بر دقت نظر دیوان آفرین می گفت چون واقعاً قاضی وقت می گذاشت و اوراق دادخواست را ملاحظه و مطالعه و معاینه می کرد و دردِ شاکی را پیدا می کرد. با الکترونیکی و اینترنتی کردن روند دادرسی خواستیم راه سوئدی ها و کانادایی ها را برویم ولی مثل کلاغ نه تنها راه رفتن کبک را یاد نگرفتیم که بلکه راه رفتن خودمان را هم فراموش کردیم.چون در کشورمان زیر ساختی برای فرایندهای الکترونیکی تعریف نکردیم و منطقی است که دیوان عدالت، حامی ادارات قلدر دولتی باشد چون در ممالک جهان سومی هیچ چاقوئی دسته خودش را نمی برد که اگر جرات داشت و می بُرید به چنین روزی دچار نمی شدیم .پس بیهوده زور قطعی ساجد را نزنید و بر سرنوشت محتوم خودتان گریه و زاری کنید که اگر شما هم رئیس دیوان عدالت بودید و در داخل گود بودید همین کار را با ساجد و ساجدیان می کردید.