تهران – ایرنا – گرامیداشت شهدا برخلاف تصور ما رسمی و سنتی مولود این دوره نیست و به ایران و دوره جمهوری اسلامی هم محدود نمی شود.
در فرصتی که روز شهید و بیست و دوم اسفند فرا روی ما قرار داده است سزاوار است در این نکته تأمل کنیم که تکریم شهید آئینی دیرپا است که عمر آن به صدر اسلام می رسد.
آنچه شهید را در اذهان و خاطرات ماندگار می کند منبع جوشانی بنام مکتب عاشورا است هر جنبش و مبارزه ای در جهان شیعه از لبنان تا ایران ریشه در همین مکتب دارد به این سبب مفهوم شهید و شهادت در جهان شیعه بیش از مکاتب دیگر تلالو دارد.
جهاد جوانان ایرانی بیش از هر همه جنبش ها از نهضت عاشورای امام حسین (ع) الهام گرفت. به نمادها، شعارها و سلوک رزمندگان در آن هشت سال نگاه کنیم همگی بر گرفته از راه و رسم امام شهید و یارانش بود.
یاد و نام حسین(ع) در همه جای جبهه حضور داشت. آنجا که رزمندگان هر بار در گرمای سوزان جنوب با یاد «لبهای عطشان حسین» آب می نوشیدند. آنجا که سمت جاده نشان داده می شد، فاصله تا کربلا نوشته شده بود. همه پرچم ها، سنگر و چادرها به نام حسین و شهیدان کربلا زینت گرفته بود.
پشت جبهه نیز این چنین رنگ و نماد عاشورایی به خود گرفته بود. مادران و پدران شهید به جای اشک بر عزیز خویش، بر مظلومیت عاشورا اشک می ریختند و یاد قربانیان کربلا آرام بخش داغ دل آنها بود.
عملیات ها با نام امام شهید و صحابه و یاران او اجرا می شد. زمزمه زیارت عاشورا سوگواری برای مصائب اباعبدالله در شب های عملیات فضای جبهه را عطرآگین می کرد.
آثار روحی و فکری قیام عاشورا را در دوران هشت ساله دفاع مقدس جزء به جزء می توان لمس کرد، گفتار و وصایای شهدا همگی تکرار و بازخوانی خطبه های سیدالشهدا است.
در همین نگاه است که جنگ میدان مشق بندگی می شود و رزمنده جوان نقش عاشقی را پیدا می کند که برای وصال به معشوق و جلب رضایت او از برچیدن بساط ظلم و جور باید به قربانگاه برود
بنابراین اگر در پی درک شناخت شهیدان دفاع مقدس هستیم باید قبل از آن دریابیم که رزمندگان ما چه تاثیر و الهاماتی از قیام خونین عاشورا گرفته بودند در تجربه قیام امام حسین (ع) است که همه آنچه خداوند اوصاف مجاهدان طریق حق بیان کرده بود عینیت می یابد.
عاشورا بالاترین نماد رویارویی دو جبهه حق و باطل و ایمان و کفر است. واژه شهادت به معنای گذشتن از جان برای زنده نگه داشتن پیام حقیقت در همین رویارویی معنا پیدا می کند.
البته در جریان قیام عاشورا، در کنار مفهوم شهادت، واژه دیگری همزاد با آن وارد ادبیات مسلمانان می شود و چیزی نیست جز «اسارت» و اتفاق جالب اینجا است که این ماجرا در تئوری جنبش مقاومت تحت رهبری امام خمینی (ره) تکرار می شود تا جایی که ایشان با صدای رسا اعلام می کند: ملتی که شهادت دارد اسارت ندارد.
با الهام از قیام عاشورا، امام خمینی (ره) در مقام رهبری و فرماندهی جنگ توانست بالاترین ظرفیت قدرت ایمان در میدان جنگ به منصه ظهور رساند.
حرکت امام اوج فداکاری و فنا کردن هستی برای عقیده و ایمان است و مجاهد ایرانی در جنگ تحمیلی نیز در نقطه ای ایستاده است که برای حفظ کیان عقیده و ایمان و امت باید همچون حسین از همه دارایی اش بگذرد.
در مکتب و آموزه حسین (ع) شکست معنی ندارد و شهادت کمال پیروزی است.
به این فراز از وصیت آنها نگاه کنید که چگونه عمق تاثیر آموزه امام را به مخاطبان بازگو می کند «درود بر پیامبر بزرگ اسلام که چگونه زیستن را به ما آموخت و درود به فرزند رشیدش حسین(ع) که چگونه مردن را به ما آموخت.»
یا در نوشته جوانی نگاه افکنید که خطاب به وجدانهای بیدار چنین گفت: امروز موقعیت ما مانند زمان امام حسین(ع) است، اسلام خون می طلبد و قربانی می خواهد و من به پیروی از حسینم و خمینی عزیزم خون می دهم تا اسلام پایدار بماند. مگر می شود پشت سر حسین را خالی گذاشت و حرکت او را تقویت نکرد و خود را مطیع حسین(ع) دانست.
از این رو برای همه شهیدان، کربلا و تاریخ قیام عاشورا نوعی کعبه آمال و مدینه فاضله بود «زمانی که جسدم بر روی دوش شماست، اگر با چشم دل بنگرید، چشمم به سوی کربلاست».
ما رسم پاسداشت شهید و تکریم شهدا را نیز از دوره قیام عاشورا آموخته ایم. در نگاه ما شهدای دوران جنگ تحمیلی همان جایگاه و منزلتی را دارند که شهدای کربلا دارند.
اگر شهیدان رکاب امام حسین (ع) نماد مظلومیت، وفاداری و ایستادگی بر عقیده و آرمان بودند، شهیدان رکاب امام خمینی (ره) نیز در اوج پایبندی به پیرجماران و مقاومت بر سر ارزش های انقلاب جان سپردند.
انتهای پیام/
