سیدعمران طباطبایی – پرخوری یک الگوی اختلال در غذا خوردن است که با دوره های غذا خوردن غیر قابل کنترل همراه است و ممکن است منجر به اختلالات خوردن و افزایش وزن شود.
پرخوری به عنوان یک عادت بد غذایی می تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد. این دلایل شامل کمبود پروتئین، خواب نا کافی، مصرف زیاد کربوهیدرات های تصفیه شده، عدم نوشیدن آب کافی و استرس هستند. همچنین، عواملی مانند سرعت غذا خوردن، مصرف مشروبات الکلی و عدم توجه به مواد مغذی نیز در پرخوری نقش دارند که با شناسایی و رفع این مشکلات، افراد می توانند از پرخوری رهایی یابند.
اختلال پرخوری یکی از شایع ترین اختلالات تغذیه ای است که در آن فرد نمی تواند خوردن را متوقف کند و به طور مکرر در دوره های پرخوری به مقدار زیادی غذا می خورد. این اختلال می تواند عوارض جدی مانند چاقی، دیابت و مشکلات روانی مانند افسردگی را به همراه داشته باشد. علائم این اختلال شامل خوردن خارج از کنترل، احساس گناه و انزجار بعد از پرخوری و تلاش های نا موفق برای کاهش وزن است.
درمان اختلال پرخوری عمدتاً شامل روان درمانی به ویژه درمان شناخت رفتاری است. همچنین، مشاوره تغذیه نیز ممکن است برای بهبود عادات غذایی توصیه شود. برای تشخیص این اختلال، پزشک به بررسی تاریخچه پرخوری و علائم مرتبط می پردازد.
پیشگیری از اختلال پرخوری شامل آگاهانه خوردن، شناسایی محرک ها و دوری از موقعیت های پرخوری است. اگر کسی با این مشکل مواجه است، مشاوره با روانشناس یا روانپزشک ضروری است.
سلامت روان ارتباط مستقیمی با زندگی سالم دارد. اختلال پرخوری یک اختلال رایج با تعریف خوردن زیاد و مداوم غذا است که برای هر سن و جنسیتی ممکن است شیوع داشته باشد. اگر احساس می کنید عادات غذایی ما از کنترل خودمان خارج شده است، ممکن است دچار این اختلال شده باشیم. شناخت این وضعیت و جستجوی کمک درمانی می تواند کمک شایانی به بهبود وضعیت ما داشته باشد.
عواملی مانند سابقه خانوادگی، مشکلات روانی، رژیم های کالری، تجربه تلخی و شکننده و تجاوز ممکن است اختلال پرخوری را تحریک کند و سلامت ما را تحت تاثیر قرار دهد. ارتباط بین اختلالات جسمانی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا و بیماری های مختلف و اختلالات عاطفی و روانی بی تاثیر نیستند.
اگر احساس بدی درباره خود یا زندگی می کنیم، کیفیت زندگیمان پایین است و مشکلات عملکردی در محل کار یا روابط اجتماعی داریم که با مشورت و درمان متخصصان پزشکی و روانشناسی می توان این عوارض را کاهش داد. شناسایی و درمان این عارضه مهم است تا وضعیت بدتر نشود و در صورت لزوم به متخصصان روانشناسی و روانپزشکی مراجعه کنیم. پزشکان روانشناس و متخصصان سلامت روانی می توانند از درمان های متنوعی برای کمک به تغییر در رفتارهای پرخوری استفاده کنند. به عنوان مثال، درمان ها معمولاً شامل روش های شناختی – رفتاری و روان درمانی بین فردی می شوند که به ما کمک می کند تا درک بیشتری از ارتباط بین افکار، احساسات و رفتارهای پرخوریمان پیدا کنیم. در حالی که روابط بین فردی متمرکز می تواند در کاهش مشکلات رفتاری پرخوری اثر گذار باشد اما به همراه مشاورهی روانشناسی، این درمان ها می تواند به بهبود علائم و رفتارهای مرتبط با این عارضه کمک کند.
پرخوری عصبی، که به عنوان اختلالی در خوردن شناخته می شود، به معنای مصرف مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاه و عدم کنترل بر روی خوردن است. این اختلال می تواند به مشکلات جدی جسمی و روحی منجر شود و معمولاً با رفتارهای جبرانی همراه است. علائم آن شامل احساس گناه، اضطراب و مشکلات جسمی مانند آسیب به دندان ها و مشکلات گوارشی است.
پرخوری عصبی بیشتر در زنان و در دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شایع است و می تواند در هر سنی رخ دهد. تشخیص این اختلال نیاز به معاینه و بررسی تاریخچه پزشکی دارد. درمان شامل روان درمانی، مشاوره تغذیه، دارو و گروه های حمایتی است.
برای پیشگیری از پرخوری عصبی، آگاهی از علائم و درمان زود هنگام مهم است. بسیاری از افراد با درمان بهبود می یابند اما در صورت عدم درمان، ممکن است عوارض جدی ایجاد شود. اگر رابطه ما با غذا باعث استرس می شود، باید به دنبال کمک باشیم.
این اختلال شامل چرخه ای از پرخوری و سپس پاکسازی غذا از بدن است که می تواند به روش های مختلفی انجام شود. پرخوری عصبی می تواند عوارض جدی جسمی و روحی به همراه داشته باشد از جمله آسیب به دندان ها، مشکلات قلبی و اختلالات روانی.
تشخیص بین گرسنگی واقعی و پرخوری عصبی مهم است. ویژگی های پرخوری عصبی شامل ناگهانی بودن گرسنگی و تمایل به غذاهای خاص است در حالی که گرسنگی واقعی به تدریج ظاهر شده و به نیاز بدن مربوط می شود.
دلایل بروز این اختلال شامل عوامل ژنتیکی، اجتماعی و فرهنگی است. درمان شامل مراجعه به پزشک، مشاوره و اصلاح عادات غذایی است. پیشگیری از پرخوری عصبی با آموزش رفتارهای سالم و حمایت از افراد در معرض خطر امکان پذیر است. در نهایت، شناخت و درمان به موقع این اختلال می تواند به بهبود کیفیت زندگی افراد کمک کند.
انتهای پیام/
