سیدعمران طباطبایی- یک طرح معمولاً هر نمودار یا فهرستی از مراحل با جزئیات زمان و منابع است که برای دستیابی به یک هدف برای انجام کاری استفاده می شود. معمولاً به عنوان مجموعه ای زمانی، از اقدامات در نظر گرفته شده، در نظر گرفته می شود که از طریق آنها انتظار می رود به هدفی دست یابد.
طرح ها می توانند رسمی یا غیر رسمی باشند.
طرح های ساختاری و رسمی که توسط افراد متعدد استفاده می شود، بیشتر در پروژه ها، دیپلماسی، مشاغل، توسعه اقتصادی، کمپین های نظامی، جنگ، ورزش، بازی ها یا در انجام کارهای دیگر رخ می دهند. در بیشتر موارد، فقدان یک برنامه خوب می تواند اثرات نامطلوبی داشته باشد. برای مثال، یک طرح پروژه غیر مستحکم می تواند برای سازمان هزینه و زمان داشته باشد.
طرح های غیر رسمی یا موقتی توسط افراد در تمام فعالیت هایشان ایجاد می شوند.
محبوب ترین روش ها برای توصیف طرح ها بر اساس وسعت، چارچوب زمانی و ویژگی آن ها است. با این حال، این طبقه بندی های برنامه ریزی، مستقل از یکدیگر نیستند. به عنوان مثال، بین مقوله های کوتاه مدت و بلندمدت و مقوله های استراتژیک و عملیاتی رابطه نزدیکی وجود دارد.
معمولاً طرح های نه چندان رسمی به عنوان ایده های انتزاعی ایجاد می شوند و در صورت نگهداری و استفاده به همین شکل باقی می مانند. طرح های رسمی تر که برای اهداف تجاری و نظامی استفاده می شوند، در حالی که در ابتدا با و به عنوان یک تفکر انتزاعی ایجاد می شدند و احتمالاً به شکلی نوشته، ترسیم یا به شکلی ذخیره می شوند که برای افراد متعدد در زمان و مکان قابل دسترسی باشند. این امکان همکاری مطمئن تری در اجرای یک طرح را فراهم می کند.
اصطلاح برنامه ریزی به معنای کار کردن اجزای فرعی با درجاتی از جزئیات دقیق است. بیان گسترده تر اهداف ممکن است به عنوان نقشه راه، واجد شرایط باشد. برنامه ریزی در لغت به معنای ایجاد یک برنامه است. می تواند به سادگی تهیه یک لیست باشد. با این حال، متاسفانه هنوز مفهوم فنی برای پوشش دادن حوزه قوانین و مقررات دولتی مربوط به استفاده از منابع به دست نیامده است.
برنامه ریزی می تواند به استفاده برنامه ریزی شده از هر و همه منابع اشاره داشته باشد مانند برنامه های پنج ساله متوالی که از طریق آن دولت ها به دنبال توسعه کشورشان هستند. با این حال، این اصطلاح بیشتر در رابطه با برنامه ریزی برای استفاده از زمین و منابع مرتبط، به عنوان مثالی در برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی حمل و نقل و غیره استفاده می شود.
برنامه ریزان متخصصانی هستند که آموزش های لازم را برای اتخاذ یا تصمیم گیری دارند که به جامعه کمک می کند یا به تعادل می رساند تا محیطی کاربردی، زیبایی شناختی و مناسب داشته باشد.
مفاهیمی مانند برنامه ریزی از بالا به پایین در مقابل برنامه ریزی از پایین به بالا، شباهت هایی را با تفکر سیستمی بصورت پشت مدل، از بالا به پایین نشان می دهد.
این موضوع زمینه های گسترده ای مانند روان شناسی، نظریه بازی ها، ارتباطات و نظریه اطلاعات را در بر می گیرد که روش های برنامه ریزی را که مردم به دنبال استفاده و اصلاح آن هستند، نشان می دهد و همچنین منطق و علم یعنی طبیعت گرایی روش شناختی که به عنوان ابزاری برای آزمایش بخش های مختلف یک طرح برای قابلیت اطمینان یا سازگاری عمل می کند.
روش های خاص مورد استفاده برای ایجاد و اصلاح طرح ها به این بستگی دارد که چه کسی آن را بسازد، چه کسی از آن استفاده کند و چه منابعی برای کار در دسترس است. روش هایی که یک فرد در ذهن خود یا سازمان دهنده شخصی استفاده می کند، ممکن است با مجموعه تکنیک های برنامه ریزی موجود در اتاق هیئت مدیره شرکت ها بسیار متفاوت باشد و برنامه ریزی انجام شده توسط مدیر پروژه دارای اولویت های متفاوتی است و از ابزارهای مختلفی برای برنامه ریزی انجام شده توسط مهندس یا طراح صنعتی می باشد.
انتهای پیام/
