سید عمران طباطبایی – دو هفته پیش، صبح روز سه شنبه، هیئت هفتگی در مسجد محلمان برگزار شد که قرار بود جلسه ای پیرو مسائل انجام گیرد. دور یک میز جمع شده بودیم و بوی چایی تازه دمی که درست کرده بودم همه را خوشحال کرده بود. در ابتدای جلسه سخنران ضمن اشاره به جنایات اسراییل در نوار غزه سخنانی را قرائت نمود.

البته هیچ کلمه ای وجود نداشت که بتواند اوضاع را بهتر کند بنابراین بعد از اینکه چند مورد را گفت، سکوتی بی برنامه در مجلس برقرار شد. فقط یه کم اونجا نشستیم، سپس یک بررسی مختصر از مسائل داشتیم و کارمان را شروع کردیم. در کل خوب بود، دور هم جمع شده بودیم، چهره های دوستان را دور میز دیدیم و وقتی مهیا شد تا درباره موضوعات مهم صحبت کنیم.

موضوعی از ورود ما به وجود آمد و آن این بود: تلاش برای شاد بودن، با وجود همه غم ها، تمام دردها و مشکلات دنیای ما. تلاش برای یافتن شادی، حتی زمانی که به نظر می رسد همه چیز تبدیل به جهنم شده است. ما در زمانی زندگی می کنیم که متاسفانه برتری سفید پوستان در حال افزایش است. زمانی که برخی از سفید پوستان، با تهدید تنوع رو به رشد و جسور شدن توسط برخی از رهبران اغلب کشورها، سعی در ارعاب و آسیب رساندن به رنگین پوستان دارند.

در این دوران چگونه اغلب افراد جرات می کنند خوشحال باشند، وقتی می دانند که به دیگران آسیب می زنند یا آنها را در معرض خطر قرار می دهند. با دانستن اینکه ما در آستانه فاجعه زیست محیطی هستیم، چگونه زندگی می کنیم؟ وقتی برای جان دیگران حتی فرزندانمان هم اهمیت قائل نمیشیم.

این روزها خودم را در حال دعا و راز و نیاز می یابم چرا که خدایا، تو قوت و پناه منی، تو تنها کسی هستی که من به آن اعتماد دارم.

مساجد و امثالهم مکانهایی هستند که برای بشر در نظر گرفته شده، جایی که آنها می توانند از دیگر انسان ها و روش هایی که آنها را تهدید می کند در امان باشند.

این پناهگاه یک مسیر الهام گرفته شده برای بهبودی از انواع و اقسام مشکلات است.

این پناهگاه و مکان امن، پناهگاهی در برابر طوفان، مکانی برای بهبودی و بازسازی است و بشر امروز به آن نیاز دارد. این هفته داشتم به بیمارستان می رفتم و در راه بیرون آمدن از در، نگاهم به نمازخانه افتاد و در آنجا توقف کردم و نماز خود را به جای آوردم.

پناهگاه جایی برای پنهان شدن نیست و نه می توان از چالش های زندگی ای که در جهان هست فرار کرد اما پناه بردن به مکان های مقدسی که خداوند در آنها حضور دارد متفاوت است.

این مکان برای ساختگی است و جایی است که همه چیز به طور جادویی درست می شود. در موقع عبادت، این مکان برای استراحت و ریکاوری به اندازه کافی مناسب و ضروری است که می توان به بیرون برگرشت، تجدید قوا کرد، تقویت شد و آماده پذیرش دوباره زندگی شد. دانستن این موضوع که ممکن است گاهی دردناک هم باشد این است که قلب شکسته می شود و بهترین کاری که می توان انجام داد این است که با نا امیدی در مبارزه باشیم.

طبق تجربه خودم، در مساجد می ‌توان با حقیقت روبرو شد، راه ‌هایی که برای تغییر و رشد نیاز است بهتر نمایان شده و درک می شود.

چیزی که من نیاز دارم و در این مکان دنبال آن هستم و می یابم، یادآوری این است که نیرویی بزرگتر از من در این مکان وجود دارد و اگر خودم را به آن نیرو بسپارم، آنگاه خود را تقویت و تجدید می کنم.

در تمام ادیان، مردم به خواندن و مطالعه کتب آسمانی و برگزاری مراسم در مکان های مقدس خود مشغول هستند و در این محل ها به خداوند پناه می برند.

برای مسلمانان قرآن مجید راهی است برای آرام کردن ذهن، انتظار برای عقب نشینی و فرو نشستن نفس است.

بشر باید به این باور برسد که قدرتی بزرگتر از خود می تواند به ما سلامت عقل را بازگرداند و آن توسل به درگاه خداوند حکیم است.

هنگامی که به پناهگاه امن خداوند رجوع می کنیم دیگر نیازی به متقاعد کردن خداوند دانا و حکیم نداریم زیرا او همه چیز را قبل و بعد ما می داند چرا که آفریده بشر هست و قدرتی بزرگ ‌تر از ما است.

هیچ پناهگاهی امن تر از پناه به خداوند رحمان و رحیم نیست.

بشر هیچ وقت به خودکفا نمی رسد مگر اینکه به خداوند حکیم تکیه کند.

موضوعی که مکان های مقدس من جمله مسجد، کلیسا، کنیسه را مورد توجه خدا قرار داده این است که در این مکان ها برای عبادت و یا دورهمی گرد هم می آییم وبا آزادی کامل به تطبیق سنت هایمان می پردازیم.

ما باید متقاعد شویم آنچه برای ما نیاز است قطعاً برای دیگر افراد و جامعه هم مورد نیاز خواهد بود.

نگاهی گسترده ‌تر و طولانی ‌تر به مقوله زندگی داشته باشیم. قرار دادن چیزی بزرگتر از خودمان در مرکز قلبمان که ما را به سمت موضوعات عمیق و عمیق تر هدایت میکند و رازی است که همیشه باید به آن معطوف باشیم.

خداوند تعالی برای بشر روزی مقدر فرموده و بشر با خوبی و نیکی به دیگران می تواند در افزایش این نعمت و روزی سهیم باشد.

متاسفانه این روزها جای نگرانی و ناراحتی زیادی وجود دارد. دنیا به ما نیاز دارد که قوی و مقاوم و وفادار باشیم و شاد باشیم. پس باید به دنبال مکان هایی باشیم که روح ما را التیام بخشیده و بازیابی می کند تا بتوانیم برای زندگی در روزهای سخت قوی باشیم.

هر کدام از ما به دیگری نیاز داریم. خانواده و دوستان ما به ما نیاز دارند، جامعه به ما نیاز دارد و جهان نیز به ما نیاز دارد.

در روزگار خوشی و غم باید یکدیگر را همراهی کنیم تا به جاهایی که نیرومند و پایدار هست، برسیم. جایی که با حضور ما خداوند خوشحال شود من جمله کمک به درماندگان و یاری آنها و غیره.

با دعا کردن به تنهایی نمی توان به خداوند یکتا نزدیک شد بلکه لازمه آن، دستگیری از نیازمندان و غیره هم هست.

باید یاد بگیریم ما به راه نیکی و عدالت و صلح که خداوند در کتب آسمانی بیان فرموده، هدایت شویم تا با شادی به دیگران به جهانمان کمک کنیم.

درس هایی از نا امیدی بگیریم چرا که امید، باز سازی تفکر بشر را عهده دار است.

انتهای پیام/