سیدعمران طباطبایی – عقده حقارت یک احساس مداوم بی کفایتی است که اغلب منجر به این باور می شود که فرد به نحوی نسبت به دیگران دچار کمبود یا حقارت است. احساس حقارت ممکن است با تربیت در کودکی، محدودیت های جسمی و ذهنی یا تجربه موقعیت اجتماعی پایین تر ایجاد شود. افرادی که به دلیل قد کمتر از میانگین خود، احساس حقارت می کنند ممکن است کفش های خاصی بپوشند تا خود را بلندتر نشان دهند یا افرادی را در دایره اجتماعی خود احاطه کنند که کوتاه تر از آنها هستند. افراد دارای عقده حقارت همچنین ممکن است علائمی مشابه افسردگی را نشان دهند. زمانی احساس حقارت به یک وضعیت بیمار گونه تبدیل می شود که بی کفایتی فرد را تحت تأثیر قرار دهد و به دور از تحریک او به فعالیت مفید، او را افسرده و ناتوان از رشد کند.
موقعی که یک موضوع خاص یا هيجان ناشی از آن، در زندگی ما برانگیخته شود، به آن موقعیت واکنش نشان می دهیم و آن را از طریق عقده مان، تعبیر و تفسیر می کنیم. منشاء عقده ها مهم بوده و باید از سوی کشورها بررسی شود چرا که این عقده ها افراد را دچار مشکل می کنند و همین عقده ها هستند که بیش از همه ما را درگیر می کنند.
همه ارتباطات مهم میان کودکی و بزرگسالی و همه ارتباطات بین افراد، میتوانند عقده ساز شوند. عقده ها، آن صحنه هایی از زندگی افراد را بازآفرینی می کنند که در آن ها هیجانات شدیدی وجود داشته است. به نظر می رسد که آن ها معجونی از تجارب واقعی و خیالپردازی های ما درباره ناکامی هایمان هستند.
خشم یک احساس است و هر فردی باید احساس خود را بشناسد، آن را از احساسات دیگر تشخیص بدهد و آن را درجه بندی کند تا بتواند سازماندهی شده و با تدبیر و با راه مناسب خشم خود را ابراز کند. افراد دلایل مختلفی برای انتخاب خشونت دارند، خشونت در برخی افراد تقویت شده و زمانی که افراد از طریق اعمال خشونت به خواسته خود دست پیدا می کنند این رفتار در آنها تقویت شده و باعث می شود که انتخاب کنند هر زمان برای رسیدن به خواسته های خود به خشونت متوصل شوند. برخی از افراد راه حل دیگری به جز خشونت برای ابراز احساسات خود نمی یابند، در واقع آن ها راه حل دیگر را یاد نگرفته اند. برخی خشونت را تقلید می کنند و با الگوگیری از رفتارهای خشن رفتارهایشان را تنظیم می کنند.
مهمترین مهارت زندگی به بسط دادن گفت و گو در جامعه و آموزش آن می باشد. گفت و گو نیازمند پذیرش تفاوت های یکدیگر، احترام و حفظ حریم و مرزهای انسانی و به رسمیت شناختن حق انتخاب برای افراد جامعه است.
وقتی با یک فرد عقده ای ملاقات می کنیم، غریزه ما این است که سعی کنیم آن ها را تغییر دهیم. بنابراین در برخورد با آدم های عقده ای ، اگر مجبور هستیم با آن ها کنار بیاییم، می توانیم بفهمیم که آن ها از کجا می آیند و سپس فاصله خود را حفظ کنیم. اگر غریزه ما می گوید که در امنیت نیستیم یا ممکن است برخورد با آدم های عقده ای به ما آسیب برساند، به آن اعتماد کنیم و سریعاً از نزدیک آن ها خارج شویم و خود را در دسترس قرار ندهیم. در برخورد با آدم های عقده ای، وقت خود را با آن ها محدود کنیم. اگر مدام در برخورد با آدم های عقده ای هستیم، ممکن است ما افراد اشتباه را جذب کنیم.
انتهای پیام/
