سیدعمران طباطبایی – پرخوری عصبی نوعی اختلال خوردن است که این روزها در جوامع رواج زیادی دارد. افراد مبتلا به این اختلال هیچ کنترلی روی اشتها و حجم غذای خود ندارند. به همین دلیل دچار اضافه وزن می شوند و ممکن است احساس بدی نسبت به اندام خود پیدا کنند که این احساس، زمینه را برای ایجاد عذاب وجدان، افسردگی و اضطراب شدید فراهم می کند. دانشمندان معتقدند پرخوری عصبی در کودکان هم ایجاد می شود و دلیل اصلی آن مانند بزرگسالان ناشی از مشکلات خانوادگی و مقایسه افراطی وزن و شکل بدن خود با دیگران است.
بسیار مهم است که حجم غذای مناسبی را به طور منظم در وعده های غذایی مصرف کنیم و هیچ یک از وعده ها را از دست ندهیم. متخصص سلامت روان، معمولاً بهترین درمان پرخوری عصبی را متناسب با شدت اختلال و عوارض ناشی از آن انتخاب می کند. در مقوله پرخوری عصبی، عوامل روانی، عاطفی و اجتماعی نقش مهمی در بروز آن دارند. این اختلال باید به کمک یک متخصص سلامت روان برای شناسایی و اصلاح الگوهای فکری و رفتارهای منفی درمان شود.
این اختلال با پرخوری، پاکسازی یا روزه گرفتن و نگرانی بیش از حد در مورد وزن بدن مشخص می شود. سعی در دفع کالری ها بعد از پرخوری، به صورت استفراغ یا مصرف ملین می شود. این اختلال ممکن است با افسردگی، اضطراب، اختلال شخصیت مرزی و خطر خودکشی همراه باشد.
این اختلال بیشتر در جوانان رخ می دهد و تشخیص آن بسیار دشوار است زیرا افراد معمولاً این عادت ها را پنهان می کنند. درمان شناختی رفتاری و داروهای ضد افسردگی ممکن است برای افراد مبتلا به پرخوری عصبی موثر باشد. این بیماری می تواند منجر به مشکلات جسمی و روانی جدی شود و نیاز به درمان حرفه ای دارد. پرخوری عصبی می تواند عوارض و مشکلات جدی در سیستم گوارشی و سلامت عمومی فرد ایجاد کند. از جمله این عوارض ریتم قلب غیر طبیعی، کم آبی، آسیب به دهان و مری است. افراد مبتلا به این بیماری ممکن است علایم اختلال عاطفی، افسردگی، اختلالات خواب داشته باشند. همچنین ممکن است به تاخیر در تخلیه معده، کاهش قند خون و اسیدیته اضافی در دندان ها منجر شود. بنابراین، شناسایی و درمان یک پرخوری عصبی بسیار اهمیت دارد تا از تداوم این عوارض و تبعات جدی جلوگیری شود.
وابستگی ژنتیکی در اختلالات خوردن نقش دارد. سطوح غیر طبیعی هورمون ها و رفتارهای نامنظم غذا خوردن، نشان دهنده اثرات برخی هورمون ها از جمله سروتونین است. هورمون ها ممکن است بر اشتها و غذاخوردن تأثیر گذاشته و بی انضباطی در اشتها و پرخوری عصبی را تحت تأثیر قرار دهند.
افراد مبتلا به پر خوری عصبی معمولاً وزن طبیعی دارند. افراد مبتلا به پر خوری عصبی غذای زیادی می خورند و سپس به عملیات پاکسازی می پردازند یا سعی می کنند از شر غذا یا وزن زیاد خلاص شوند. افراد مبتلا به پر خوری عصبی معمولاً دارای وزن ایده آلی هستند که سالم تلقی می شود.
پر خوری عصبی می تواند از دریافت مواد مغذی مورد نیاز بدن جلوگیری کند. متخصصان تغذیه ممکن است پر خوری عصبی را با استفاده از تکنیک های مختلف درمان کنند.
در صورت عدم درمان، افراد مبتلا به پر خوری عصبی ممکن است دچار عوارض جدی شوند. افراد مبتلا به پر خوری عصبی وسواس زیادی به غذا و وزن خویش دارند.
این افراد احتمال دارد که به طور مخفیانه پرخوری کنند که شامل خوردن مقادیر زیادی غذا با از دست دادن کنترل بر نحوه غذا خوردن و سپس پاک سازی و دفع سریع این غذاها از بدن با ایجاد تهوع و استفراغ می باشد که از طریق آن تلاش می کنند که کالری اضافی ورودی به بدن خود را به روشی نا سالم از بین ببرند.
مشکل پرخوری عصبی این است که اولاً لزوماً مشکل و اختلالی گذرا نیست و ثانیاً به جز ورودی کالری زیاد به بدن و ایجاد اضافه وزن و چاقی، خوردن پرشتاب و کنترل نشده و همچنین به کارگیری راه های اشتباه برای محو غذای ورودی می تواند زمینه را برای ابتلای فرد به بیماری های مختلف از جمله بیماری‌های گوارشی مهیا سازد.
در ابتدا فرد مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاه می‌خورد و سپس در یک دوره دیگر سعی می کند همه غذایی که خورده را از بدنش خارج کند. پرخوری عصبی باعث ایجاد وسواس درباره وزن و شکل بدن می شود و این وسواس ها می تواند بدتر و شدیدتر شوند.
پرخوری عصبی نوعی اختلال تغذیه ای است که مانند بسیاری از اختلالات مشابه دیگر، پیچیده بوده و هنوز به طور کامل درک نشده است.
افرادی که مبتلا به پر خوری عصبی هستند، دچار کاهش وزن شدید نمی شوند اما این پرخوری و پس دادن غذا می تواند عواقب جدی را برای آنها به همراه داشته باشد.
اختلال پرخوری با مصرف مقادیر بسیار بالای غذاهای پرکالری همراه است و به همین دلیل اغلب باعث احساس شرم، عذاب وجدان یا گناه می شود اما این افراد معمولاً اقدام غیر عادی و نا سالمی برای حذف کالری های اضافه انجام نمی دهند.
در پرخوری احساسی یا پرخوری عصبی افراد اغلب مقدار غذای متوسط یا زیادی را در یک وعده مصرف می کنند و پس از آن به احساس گناه یا عذاب وجدان دچار می شوند ولی این احساس به قدری شدید نیست که واکنش های افراطی مانند استفراغ یا ورزش شدید را به همراه داشته باشد. این افراد با وجود اینکه بسیار لاغرند اما همواره فکر می کنند چاق هستند و به همین دلیل حتی ممکن است آن قدر خود را لاغر کنند که بیمار به نظر برسند. افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است احساس بدی نسبت به خود داشته باشند، به خصوص اگر در مورد وزن یا ظاهر خود مورد آزار و اذیت قرار گرفته باشند.
انتهای پیام/
