سیدعمران طباطبایی – باقی ماندن در منطقه محل سکونت و زندگی، حق طبیعی هر فرد است که نتیجه منطقی آن، منع کوچ و انتقال اجباری افراد و گروه هاست. سازمان ملل، انتقال و کوچ اجباری افراد را جرم بین المللی دانسته و آن را در عناوین جنایت علیه بشریت و جرم جنگی جای داده است. در کتاب مسلمان جهان عنوان اخراج از دیار آمده است که نزدیک ترین مفهوم به پدیده کوچ و انتقال اجباری می باشد.
اصول کرامت انسانی، وحدت بشری و عدم تبعیض، مبانی مشترک نظام های بزرگ حقوقی در حمایت از حق بر باقی ماندن در منطقه سکونت است. از منظر کتاب مسلمانان جهان، وفای به عهد و پیمان، حمایت و پشتیبانی و مقابله، رهیافت هایی در برابر پدیده کوچ و انتقال اجباری هستند.
معمولاً هدف از کوچ یا مهاجرت اجباری تنبیه اقوام سرکش یا افزایش جمعیت در مناطق کم جمعیت می باشد. مهاجرت اجباری اشاره به جابجایی اجباری شخص یا اشخاص به محلی دور از خانه یا منطقه شان دارد. این اجبار می تواند خشونت آمیز باشد.
جابجایی جمعیت به دلایلی مختلف مانند پروژه های کاری عمومی یا پاکسازی قومی تحمیل می شود. مهاجر اجباری کسی است که برای فرار از آزار و اذیت، جنگ، سرکوب، بلایای طبیعی یا فجایع بشری، تخریب محیط زیست یا شرایط دیگر زندگی، آزادی یا امرار معاش وی به خطر افتاده و مجبور به گریز است.
بعضی از کشورها با اتخاذ سیاست کوچ اجباری ساکنانشان، مردم مناطقی را تحت شدیدترین فشار و استرس قرار می دهند و به طرق مختلف آن ها را وادار به ترک منطقه خود و تخلیه آنجا می نمایند.
از منظر اسلام، سیاست کوچ اجباری نا مشروع است. در حقوق بین‌الملل امروزی، نفی بلد و کوچ اجباری به عنوان پاک سازی قومی نام برده می شود و ارتکاب آن از عناصر مادی جرم نسل زدایی قلمداد می شود. در واقع، کوچ اجباری و انتقال جمعیت با توسل به زور یا تهدید به توسل به زور انجام می گیرد که غیر ارادی و بدون رضایت و آگاهی جمعیت آسیب دیده می باشد. انتقال جمعیت به صورت عمدی و آگاهانه، طی یک برنامه منظم و سیاستی از پیش تعیین شده انجام می گیرد. کوچ اگر نسبت به گروه ها و جمعیت های مشخص شده انجام گیرد، انتقال غیر قانونی تلقی شده و مصداق جنایت جنگی است.
انتهای پیام/
