سیدعمران طباطبایی – این احساس می تواند به عوامل مختلفی چون اجتماعی، ذهنی و احساسی باز گردد. تنهایی می تواند فاکتور خطری برای بهداشت روانی و جسمی فرد باشد و به طور گسترده به عنوان یک معضل اجتماعی شناخته شده است. احساس تنهایی می تواند از دوران کودکی و بزرگسالی، واقعیت های زندگی و حوادثی نظیر ازدواج یا از هم پاشیدن ناشی شود. این احساس ممکن است نشانه ای از مشکلات اجتماعی یا روانی مانند افسردگی باشد. آدم ها ممکن است حتی درون گروه های بزرگ احساس تنهایی کنند و این احساس به دیگران منتقل شود. مطالعات محققان نشان داده که استفاده از اینترنت می تواند احساس تنهایی و افسردگی را کاهش دهد و حمایت اجتماعی و افزایش عزت نفس را ترویج کند.
ژنتیک نیز نقشی مهم در احساس تنهایی دارد اما عوامل دیگر آن هنوز مشخص نشده اند. تحقیقات پژوهشگران در زمینه گونه شناسی تنهایی، تنهایی را به دو نوع اصلی تنهایی اجتماعی و عاطفی تقسیم می کند. تنهایی اجتماعی زمانی رخ می دهد که فرد احساس نکند عضوی از یک جامعه است در حالی که تنهایی عاطفی ناشی از فقدان روابط عمیق با افراد دیگر است. تنهایی عاطفی می تواند به افزایش احتمال مرگ در بزرگسالان مسن منتهی شود در حالی که تنهایی خانوادگی همراه با آسیب های شخصی می باشد. به همین دلیل اهمیت توجه به هر دو نوع تنهایی، جداگانه برای بهبود کیفیت زندگی فردی بسیار اهمیت دارد. تنهایی دارای انواع گوناگونی است از جمله تنهایی در جهان خصمانه و تنهایی فرهنگی که بعضی مهاجران به آن دچار می شوند. تفاوت احساس تنهایی با انزوای اجتماعی و تعامل اجتماعی برجسته است که ممکن است حتی در میان جمع، فرد احساس تنهایی کند. تنهایی ممکن است منجر به افسردگی و تغییرات خلق و خو شود اما بهبود وضعیت شناختی فرد را نیز می تواند داشته باشد.
تنهایی به عنوان یک وضعیت احساسی توصیف شده که ممکن است به دلایل مختلفی از جمله اجتماعی، روانی و دست اندر کاری خود ایجاد شود. احساس تنهایی به دلایلی چون فاقد برقراری ارتباطات اجتماعی یا عدم احساس تعلق به دیگران رخ می دهد. آن را می توان با اقدامات مناسبی مانند برقراری ارتباط های اجتماعی قوی و مشاوره با متخصصان روانشناس و روانپزشک کاهش داد. علائم تنهایی شامل احساس نگرانی، انزوا، عدم ارتباط با دیگران، خستگی و فرسودگی در روابط اجتماعی و مشکلات خواب است. احساس تنهایی در افراد ممکن است به علت مشکلات فیزیکی، فرهنگی یا استفاده زیاد از رسانه های اجتماعی و مجازی باشد. از تغییرات اجتماعی مانند تغییر محیط تحصیلی یا فشارهای اجتماعی، نوجوانان و افراد بالغ تحت تأثیر احساس تنهایی قرار می گیرند. ارتباط عاطفی قوی و همسویی در ارزش ها و اهداف می تواند از احساس تنهایی در روابط جلوگیری کند. از نشانه های احساس تنهایی می توان به احساس انزوا، کاهش ارتباطات اجتماعی و افکار منفی اشاره کرد. تشخیص این احساس با تست های مختلف ممکن است و لازم است با مشاوره روانشناسی اقدامات لازم را برای مدیریت و درمان احساس تنهایی انجام دهیم.
برای حفظ سلامت روان، بهتر است به یک روانشناس مراجعه کنیم. درمان احساس تنهایی بستگی به وضعیت شخصی و شدت مشکل دارد. روش های معمول درمان احساس تنهایی شامل: مشاوره روانشناسی، ارتباط اجتماعی، تغییر الگوهای رفتاری، خود مراقبتی، درمان دارویی و درمان خانگی می باشد. انواع مختلف تنهایی شامل تنهایی درونی، بین فردی و اگزیستانسیال است. تنهایی می تواند عوارض منفی برای سلامت روان و جسم ما داشته باشد. از راهکارهایی مانند ارتباط با دیگران، مراقبت از خود و انجام فعالیت های سازنده برای کمک به مدیریت تنهایی خودمان استفاده کنیم.
تنهایی ممکن است علائمی همچون خستگی بعد از بیداری، وقت گذرانی بیش از حد در شبکه های اجتماعی، مصرف مواد مخدر و ناراحتی های جزئی را ایجاد کند. اگر مشکلات روانی و تنهایی ما پایدار است، مشاوره با متخصصین روان پزشک کمک می کند.
عدم انگیزه برای انجام کارهای روزمره ممکن است افراد را از ورزش، رژیم و مطالعه متنفر کند. انسجام این تصمیم ها و تبدیل آن ها به عملیات واقعی ممکن نیست. دوری از احساس تنهایی ممکن است دلیل ورود به روابط بی هدف باشد و باعث تلف کردن وقت شود. احساس تنهایی ناشی از دلایل مختلفی مانند شکست عشقی، درون گرایی و عدم موفقیت در پیدا کردن شریک زندگی می تواند باشد. همچنین نبود دوستان صمیمی می تواند تنها شدن را تشدید کند. تنهایی بین فردی که معمولاً به معنای جدایی و دور افتادگی از دیگران است. تنهایی درون فردی نشان دهنده فاصله گیری احساسات و آرزوها از خود و اعتماد به نفس است. تنهایی اگزیستانسیال، دیگران را از اجزای خود جدا می کند اما تنهایی مزمن وضعیتی است که ممکن است به حالت غم انگیزی تبدیل شود و علل آن روابط اجتماعی ضعیف یا عدم پشتیبانی اجتماعی، نداشتن علاقه و لذت در امور روزمره، نا امیدی، خستگی مداوم و از دست دادن تمرکز است. برای غلبه بر تنهایی، می توان به مشاوره و انجام فعالیت های مثبت و خود مراقبتی روی آورد.
پذیرش تنهایی برای بهبود روابط و تقلیل از زمان با شبکه های اجتماعی، تمرکز بر ارزش ها، لذت از هم نشینی، خروج از ناحیه امن، ساخت زندگی جدید با تجربیات قبلی، غلبه بر تنهایی و تجربیات بد، تفاوت استرس و اضطراب، علائم احساس تنهایی و افسردگی و راه های درمان این احساسات تجزیه و تحلیل شده است. اساسی ترین راه کمک به خود، پذیرش احساس تنهایی و تلاش برای جدایی از آن است.
احساس تنهایی زمانی به ما حمله می کند که نیاز ما به ارتباطات برطرف نشده باشد و در نتیجه می تواند عوارضی مانند اختلال در عملکرد مغز، احساس خستگی، بیماری های قلبی و اضافه وزن را به همراه داشته باشد. آلزایمر، افسردگی، اضطراب و استرس نشانه های تنهایی هستند. بر اساس تحقیقات انجام شده محققان، احساس تنهایی می تواند خواب آرام شخص را تحت تأثیر قرار دهد. افرادی که احساس تنهایی می کنند، به اشیاء بی جان دلبستگی می یابند و ارتباط شان با دیگران کاهش می یابد. بنابراین، تعداد دوستان مجازی آنها ممکن است بیشتر از دوستان واقعی شان باشد. احساس تنهایی می تواند سطح استرس فرد را افزایش دهد و باعث شود که فرد احساس کند مسائل را باید به تنهایی حل کند. افراد با شخصیت های کمرو، خجالتی و درونگرا، بیشتر به حس تنهایی دچار می شوند. همچنین افرادی که متفاوت و خاص هستند، از این حس رنج می برند. افسردگی نیز می تواند باعث ایجاد یا تشدید تنهایی شود. تجربه های منفی از دوران کودکی نیز ممکن است حس تنهایی را افزایش دهد. برای رهایی از این حس، توصیه می شود که ابتدا وضعیت خود را پذیرا شویم و بپذیریم که همه انسان ها در نهایت تنهایی را تجربه خواهند کرد. انتخاب ها و رفتارهای ما نیز نقش بسزایی در این حس دارند. از جمله راهکارهای دیگر، ترک گذشته، مهربانی با خود و دیگران و غیره است.
بهتر است یک لیست از افرادی که مایل به معاشرت با آن ها هستیم را تهیه و راه های ارتباط با آن ها را بررسی کنیم. از دوستان مصنوعی دوری و احساسات خود را بازگو کرده و علایق خود را برای دیگران بیان کنیم. انجام فعالیت های مشترک مثل پیاده روی یا رفتن به کنسرت می تواند کمک کند تا از تنهایی خلاص شویم. باید اقداماتی را پی ریزی کنیم تا به ما کمک کند تا روابط خوبی برقرار و از تنهایی خلاص شویم.
انتهای پیام/
