محمد مهدی ترحمی – اقدام به تفحص و تجسس که با هدف کشف ادله و اشیای مادی مربوط به جرم در جریان تحقیقات مقدماتی که علی الاصول در محل سکونت اشخاص متهم به ارتکاب جرم و یا سایر اماکن که احتمال وجود دلایل و مدارک در آن محل‌ها وجود دارد، بازرسی نامیده می‌شود. این امر توسط مقام قضایی بازپرس یا به دستور وی توسط ضابطان دادگستری، انجام می‌شود.

در این خصوص قانون آیین دادرسی کیفری به این موضوع پرداخته و چارچوب اجرایی آن را تشریح نموده ، بدین ترتیب که حسب ماده ۱۳۷ قانون مذکور، تفتیش و بازرسی منازل، اماکن بسته و تعطیل و همچنین تفتیش و بازرسی اشیاء در مواردی که حسب قرائن و امارات، ظن قوی به حضور متهم یا کشف اسباب، آلات و ادله وقوع جرم در آن وجود دارد، با دستور بازپرس و با قید جهات ظن قوی در پرونده، انجام می‌شود.

لذا با توجه به شرایط مذکور، در موارد زیر حق بازرسی و تقتیش منازل، اماکن بسته و تعطیل و بازرسی اشیاء وجود دارد:

در خصوص جرایم مشهود چنانچه ظن قوی به حضور متهم در آن وجود دارد. یا مواردی که ظن قوی به کشف اسباب و ادله وقوع جرم در آن وجود دارد.

ضابطان نیز باید هنگام ورود به منازل، اماکن بسته و تعطیل، ضمن ارائه اوراق هویت ضابط بودن خود، اصل دستور قضایی را به متصرف محل نشان دهند و مراتب را در صورتمجلس قید نموده و به امضاء شخص یا اشخاص حاضر برسانند.

چنانچه در محلی که بازرسی باید صورت گیرد فردی نباشد و انجام بازرسی فوریت داشته باشد مقام قضایی می‌تواند در دستوری که صادر می نماید دستور بازگشایی قفل و درب محل را نیز صادر کند.

تفتیش و بازرسی باید در روز انجام شود ، در صورتی در شب صورت می گیرد که ضروری باشد و قاضی به آن حکم داده باشد. در صورت لزوم نیز قاضی می تواند ورود و خروج به محل بازرسی را نیز ممنوع کند و برای اجرای آن می تواند از نیروی انتظامی یا نظامی استفاده کند.

ماده مزبور جهت حفظ حقوق متهم در زمان تفتیش و بازرسی منازل آنها پیش بینی گردیده است.

انتهای پیام/