سیدعمران طباطبایی – ایستادن در کنار مظلومان یک وظیفه بوده چرا که از توسعه‌ طلبی ظالم جلوگیری می‌کند. در جهان امروز حملاتی از سوی کشورهای ظالم به مظلوم انجام میگیرد که متاسفانه مردم بی گناه زیادی کشته می شوند و جهان مانند همیشه در برابر این ناملایمات سکوت احمقانه ای انجام می دهد. کشورها لازم است تا از مظلوم حمایت کنند چون لازمه‌ توحید این است که انسان در مقابل زورگویی ظالم به مظلوم بایستد و زیر بار زور و ظلم نرود.

در کتاب مسلمانان جهان عنوان شده که اگر کسى مظلومى را ببیند و قدرت یارى او را داشته باشد و یاریش نکند خداوند او را کیفر خواهد داد و کسى که در راه احقاق حق ستمدیده اى گام بردارد خداوند قدم هاى او را استوار خواهد نمود. لزوم پرداختن کشورها به مبارزه با ظلم بسیار مهم است. ظلم، یکی از رذایل اخلاقی و مذموم است چرا‌ که واژه ظلم، مذمت و عقوبت را به همراه دارد. ظلم به معنای ستم و گذاشتن چیزی در غیر محل آن است.

منشأ ظلم تعدی، سود جویی و خود خواهی و خود کامگی است. عده‌ای که تحت ظلم واقع شده اند، در سختی زندگی می‌کنند و آسایش و آرامش آنها توسط اشخاص ظالم سلب می‌شود.

سقوط تمدن و ویرانی یک اجتماع از زمانی آغاز می‌شود که ظلم، شروع به گسترش ریشه‌های خود در جامعه می‌نماید و خواسته‌های مردم مورد بی‌اعتنایی قرار می‌گیرد. محور اصلی در مبارزه با ظلم، توجه به معاد و عذاب‌های اخروی است و باید انسان در همه حال به حضور پروردگار توجه داشته باشد و از یاد مرگ و آخرت غفلت نکند.

در یک جامعه، سرنوشت هر مسلمانی به مسلمانان دیگر ارتباط دارد و به همین جهت مردم یک جامعه نباید در برابر زشتی‌ها و ستمگری‌ها بی‌اعتنا باشند زیرا یک خلاف اجتماعی که از کسی سر بزند، آثار سوء آن تنها به خود او محدود نمی‌شود بلکه همه‌ را فرا می‌گیرد.

ظلم‌ ستیزی به عنوان یک تکلیف و واجب بر شخص ستمدیده و مظلومین یک جامعه است. هیچ‌ کس نباید به سبب اینکه در معرض ظلم است و یا به وی ظلم می‌شود نسبت به ستم و ستمگران واکنش نشان ندهد و ظلم‌ پذیر باشد.

یکی از بالاترین سرمایه‌های وجودی انسان، تقوا است. تقوا در سایه آزادی معنوی و اجتماعی انسان از هر قید و بندی غیر خدا حاصل می‌شود. به این صورت که انسان در سایه آزادی معنوی به فطرت خویش برگشته، به خود آگاهی و خود یابی دست یافته و دل، بیدار و عقل، آزاد می‌ شود و با عزت و کرامت نفس در عرصه اجتماع و سیر و سلوک معنوی می‌تواند تکامل یابد، خود و جامعه‌ را بسازد.

بنابراین انسان با تزکیه نفس به تقوا و تطهیر درون دست می‌یابد و چون این امر، عامل اصلی آزادگی و آزادی معنوی است لذا باعث نورانیت دل، بصیرت درون و ضمیر روشن، فروغ عقل و اندیشه، انبساط باطنی و معیار کرامت و عامل کمال می گردد و انسان را از لغزشگاه‌های اندیشه و انگیزه و انحراف عملی و فعلی باز می‌دارد بنابراین یکی از مهم‌ترین راه‌های کسب تقوا و حفظ عزت نفس، مبارزه با ظلم و ظلم‌ پذیری است.

باید مبارزه با ظلم و ظلم‌ پذیری صورت گیرد تا در یک جامعه ظلم از بین برود و عدالت اجرا شود که در این صورت حقوق انسان و کرامت بشری تأمین شده و انسان‌ها به حقوق و آزادی خود می‌رسند.

بهترين عدالت، يارى مظلوم است. عدالت بهتر از شجاعت است زيرا اگر مردم همگى عدالت را درباره يكديگر به كارگيرند، از شجاعت بى نياز مى شوند. هيچ عدالتى بهتر از بازگرداندن حقوق پايمال شده نيست.

سکوت در برابر ظلم جایز نیست و کسی که ظلم می‌کند و کسی که با او همکاری دارد و کسی که بدان رضایت دارد، هر سه شریک‌اند. بشر امروزه باید عطوفت و مهربانی نسبت به دیگران داشته باشد، دست گیری و کمک به دیگران را سر منشا کار خود کند.

برخورد اجتماعی با دیگران باید بر پایه‌ حکمت، اندرز و آرامش باشد. ظلم کردن به دیگران به معنای عبور و گذشتن از حد است. در واقع برای رفتار و گفتار و کردار انسان در موقعیت‌های مختلف و در تعامل با دیگران حد و مرزهایی قرار داده‌ شود.

وقتی انسان حدود تعیین‌ شده را رعایت نکند و پای خویش را از آن فراتر گذارد دچار ظلم می‌شود. انسان در زندگی فردی و اجتماعی خویش دارای حق‌ و حقوقی است که دیگران ملزم به رعایت آن هستند همان‌ گونه که خود شخص هم باید در مقابل، به حقوق دیگران احترام بگذارد.
ظلم کردن زمانی اتفاق می‌افتد که افراد به حقوق یکدیگر احترام نگذارند. متأسفانه برخی از افراد به حقوق خویش راضی نبوده، همین موضوع باعث می‌شود تا دچار ظلم به دیگران شوند. گاهی ریشه ظلم این افراد جهل و نادانی است.

در واقع حق‌ و حقوق دیگران به‌ درستی برایشان تبیین نشده و نسبت به ظلمی که می‌کنند آگاهی کامل ندارند حتی برخی نیز با وجودی که می‌دانند نباید به‌ حق دیگری تعدی نمایند اما به دلیل رسیدن به لذت بیشتر و خواسته‌های زودگذر، ظالم می شوند.

انتهای پیام/