سیدعمران طباطبایی – از نکات اساسی در پاسخ به این سوال، مسئله معادل سازی واژگان است. کلمه علم و دانش، مترادف هم و مستقل از حوزه تجارت و اقتصاد، معطوف به کشف حقایق جهان بوده است. این خطای اندیشه سال هاست که ذهن همه را در جهان به خود مشغول کرده است و برای معادل سازی واژگانی در این سوال به جای علم از اصطلاح دانش و به جای ثروت از اصطلاح کارآفرینی باید استفاده کرد.
برای مراقبت از اندک سرمایه ای که اندوخته ایم، خودمان ایدۀ تازه ای نداریم، چشم مان به دست دیگران است که چکار می کنند و یک روز به سود حساب بانکی قناعت می کنیم، فردا پول هایمان را از آن حساب بر می داریم و آن را دل دل کنان به یک حساب سپردۀ پس انداز بلند مدت می سپریم و روز بعدترش طاقت نمی آوریم و تصمیم می گیریم دلار بخریم، مدتی که می گذرد دلشوره برمان می دارد و دلارها را سکه می کنیم، باز آرام نمی شویم، سکه ها را آب می کنیم و قند توی دلمان آب می شود که راستی اگر نمودار رشد قیمت طلا همین طور صعودی بماند، به چند درصد از رؤیاهای طلایی مان می رسیم اما همیشه ته دلمان ترسی هم هست که نمی گذارد یک دل سیر روی آرامش را ببینیم. می دانیم که نوسانات بازار ارز، فشار تحریم، معادلات مبهم و پیچیدۀ اقتصادی و خیلی از متغیرهای مجهول خارج از کنترل که اتفاقاً پتانسیل عجیبی هم برای تبدیل شدن به نقاط بحرانی دارند در این نابسامانی، غیر قابل اغماض اند اما همه این تردیدها یا ترس ها یا دو دلی ها از بی علمی یا کمبود علم می آید.
هر کدوم از ما حداقل چندین بار با این سوال معروف که علم بهتر است یا ثروت مواجه شدیم که شاید بیشتر ما جواب این سوال رو علم بدیم البته شاید کسانی باشند که برعکس جوابشون ثروت بوده باشه و شاید توجیه هر کدوم از این جواب ها این بوده باشه که با این گزینه میشه اون یکی رو بدست آورد. از این بین برخورد با انسان های مختلف و بررسی اون ها مدل فکری خاصی رو به ما خواهد داد که فردی که باید به عنوان یک الگو برای سایر اقشار جامعه باشه از حداقل ویژگی های اخلاقی بی بهره است و این زمانی بیشتر آزار دهنده است که این گونه افراد، به اصطلاح از قشر تحصیل کرده هستند. علم بهتر است یا ثروت زمانی متاسف تر میشه که می بینیم این گونه افراد بر روی خودشان نام استاد می گذارند.
ﻋﻠﻢ و ﺛﺮوت ﻣﺎﻧﻨﺪ دو ﺑﺎل ﺑﺮاى ﭘﺮواز ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ دو ﻻزم و ﺿﺮورى ﻫﺴﺘﻨﺪ. وابستگی ﺑﻪ داﻧﺶ دﻳﮕﺮان ﻧﻘﺺ ﺑﺰرگی اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم، زﻳﺎن ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﺎ ﻣﻰزﻧﺪ و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ بیشتر ﻣﻰداﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ تصمیم ﻣﻰﮔﻴﺮد و اﻳﻦ راﻫﻜﺎر ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﻛﺎﻫﺶ ﺗﺼﻤﻴﻤﺎت ﻏﻠﻂ و ﻳﺎ رﻳﺴﻚ آنﻫﺎﺳﺖ. در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﻮدﻣﺎن داﺋﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم در ﺣﺴﺮت اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ و ﻳﺎ ﺷﻐﻠﻰ ﺧﻮبند اﻣﺎ آﻳﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ آﻣﻮﺧﺘﻦ، ﺗﻼش ﻛﺮدن، ﺗﻐﻴﻴﺮ دروﻧﻰ و ﻛﺴﺐ دﻳﮕﺮ ﻣﻬﺎرتﻫﺎى ﻻزم ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ یا خیر. ﺑﺮاى ﻛﺎﻫﺶ ﻓﻘﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻓﻘﺮ را وارد ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻛنیم ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﺛﺮوت را وارد ذﻫﻦ ﻓﻘﺮا ﻛنیم. اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺎﻟﻰ ﺑﺮاى اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻌﺎرﻳﻒ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻰ دارد اﻣﺎ در واﻗﻊ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻧﮕﺮاﻧﻰ از ﺻﻮرﺗﺤﺴﺎبﻫﺎ، ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻗﺮض و ﺑﺪﻫﻰﻫﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻪ وﻳﮋه ﺑﺎ ﺳﻮدﻫﺎى ﺑﺎﻻ، داﺷﺘﻦ ﻳﻚ درآﻣﺪ ﻏﻴﺮ ﻓﻌﺎل ﻛﻪ ﺣﺪاﻗﻞ، ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎى ﻣﻄﻠﻮب ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﻰ اﻻﻣﻜﺎن ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻰ زود ﻫﻨﮕﺎم را ﺑﺎ ﻳﻚ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ ﻣﺎﻟﻰ ﻣﻄﻠﻮب ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﺸﺨﺼﺎت اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺎﻟﻰ اﺳﺖ.
ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺎﻟﻰ ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺎ دوﺳﺘﺎن و دﺷﻤﻨﺎن ﺛﺮوت را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ. ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬارى، رﻳﺴﻚ از دﺳﺖ دادن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ و زﻳﺎن را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد. ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻐﻞ، اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪن ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دارد و اﻳﻦ رﻳﺴﻚﻫﺎ ﺑﺮاى ﺑﺴﻴﺎرى ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺘﻰ را ﺑﻪ وﺟﻮد می آورد.
برای فهم بهتر، قبل از هر چیز لازم است که هر دو مفهوم علم و ثروت تعریف شوند. این تعریف در بطن خود، واجد نوعی تفکیک و تمایز بین علم و ثروت است. در واقع، پیش فرض اصلی این پرسش، تمایز وجودی بین علم و ثروت است. در واقع، علم فرهنگ هم نامیده میشود چون دستاوردی انسانی است و ثروت را طبیعت هم می نامند چون بنیانش را به نوعی می‌توان در غریزه و طبیعت انسان یافت.
نمی‌توان علم را برتر از ثروت دانست و به همین دلیل در پاسخ به این پرسش، مردد هستیم و نمی‌توانیم با قاطعیت به برتری یکی از آن دو رأی دهیم. امروزه بسیاری از دانش آموزان بدون شک در انشاء خود به موضوع علم اشاره می کنند ولی ته دل شان این بود که ثروت بهتر است. علم بدون ثروت به کندی و با مشقت بدست میاد و ثروت بدون داشتن علم خطرناکه و خیلی وقتها باعث فساد و بدبختی میشه اما تو این زمونه، متاسفانه ثروت بهتره چون اگه ثروت داشته باشی میتونی بهترین امکانات رو برای رسیدن به علم داشته باشی.
خیلی ها معتقدن ثروت بهتر چون با پول، راحت ميتواني علم بدست بیاوری. موضوع انشایی که همیشه جوابش معلوم که علم بهتر است ولی حال بعد از گذشت سال ها می فهمیم که اگر ثروت را داشته باشیم حتی علم را هم پوشش می دهیم.
متاسفانه در یک سری جوامع که ثروت حرف اول را می زند، این خود بزرگترین آسیب است چون علمی که زمانی جایگاه ویژه ای داشت با پول مقایسه می شود. علم بهتر است در صورتی که پول داشته باشیم چون اگر ثروت داشته باشیم علم هم داریم. پول باعث می شود که هزینه تحصیل خود را بدهیم. ثروت همیشه نیست و روزی پایان می یابد اما علم پایانی ندارد.
در علم روان شناسی بحثی مطرح میشود که انسان در هر موقعیت و جایگاهی از شرایط‌ش ناراضی است و مرتب بدنبال نداشته‌هایش است اما شرایط اجتماعی امروز جامعه ما و حالات مختلف مردم بسیار فراتر از این نکته علمی است. کسی که درس خوانده، واقعاً از اینکه درس خوانده ناراضی است. کسی که بدنبال پول رفته و به آن رسیده، باز هم ناراضی است چون بیشتر و بیشتر می‌خواهد و در ضمن علاقمند است که خود را فاضل هم نشان دهد. این نارضایتی قطعاً علتی فراتر از یک بررسی روان شناختی دارد و ظاهراً کاملاً هم به جغرافیای زندگی ما مرتبط است.
بخاطر کمبود انسانیت و حال خوب در یک جامعه مشکلات عدیده ای بوجود می آید اما تا حدودی نداشتن حال خوب بخشی از آن بر میگردد به ناشکری و عدم رضایت، زیاده خواهی و کفران نعمت.
بشر نباید احساساتی باشد و از عقل و تدبیر کمتر استفاده کند. آگاهی و کسب علم تنها اکسیری است که همه انسان‌ها رو نجات خواهد داد و بنظرم اون منجی که همه منتظرش هستند همین علم میباشد اما بنظر میرسه که ملت‌ها، در حال حاضر توان رسیدن به این موضوع ندارند.
جهان عادل هست اما اغلب کشورها تصمیم گرفتند به ملت خود ظلم کنند. کشورها باید با یک آموزش موفق به مردم خود کمک کنند که در هر کجای دنیا نامشان تنین انداز شود تا در زمینه‌های مختلف موفقیت کسب کنند.
انتهای پیام/
