سیدعمران طباطبایی – ضَعْف از واژگان قرآن کریم بوده و به معنای ناتوانی است. خداوند همان کسی است که شما را در حالی که ضعیف و ناتوان بودید آفرید، سپس بعد از این ضعف و ناتوانی، قوت و قدرت بخشید و دوران جوانی و شکوفائی نیروها آمد، و بعد از آن بار دیگر ضعف و پیری را جانشین قوت کرد. آری او است که هر چه را بخواهد می‌آفریند و او است عالم و قادر.

اختلال شخصیت ضد اجتماعی اختلالی است که با الگوی فراگیر و پایدار همدلی ناچیز و نادیده گرفتن و نقض حق دیگران برای منفعت شخصی به‌ طور طولانی مدت مشخص می‌شود. این اختلال معمولاً در اوایل نوجوانی ظاهر می‌شود و در تمام زندگی فرد ادامه می‌یابد و بر عملکرد بین فردی و شغلی تأثیر می‌گذارد و منجر به اختلالات عمیق در کیفیت کلی زندگی می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال اغلب درگیر رفتارهای مجرمانه هستند و تقلا می‌کنند تا از پیامدهای منفی اعمال خود درس بگیرند.

رفتار ضد اجتماعی به اقداماتی اطلاق می‌شود که به نقض حقوق دیگران و هنجارهای اجتماعی منجر می‌شود و شامل اعمالی مانند خشونت، دزدی، فریبکاری و تخریب اموال عمومی است. افرادی که به این نوع رفتارها تمایل دارند، معمولاً از همدلی و احساس مسئولیت نسبت به دیگران بی‌ بهره‌ اند. عوامل مختلفی همچون محیط اجتماعی، تربیت خانوادگی و مشکلات روانی می‌توانند در بروز این رفتارها مؤثر باشند. مقابله با این رفتار نیازمند رویکردهای پیشگیرانه و درمانی است که شامل آموزش مهارت‌های اجتماعی و حمایت‌های روانی می‌شود. آموزش تاب‌ آوری تأثیرات قابل توجهی بر خانواده‌ها و تربیت فرزندان دارد.

اشخاص دارای این اختلال رفتار تکانشی دارند و در انجام تصمیم‌های بلند مدت اکثراً به مشکل می‌خورند. شناسایی این اختلال قبل از ۱۸ سالگی به دلیل رشد مغز قابل تشخیص نیست.

در خود شیفتگی، ارتباطی با اختلال سلوک در کودکی وجود ندارد زیرا فرد خود شیفته کمتر پرخاشگر، تکانشی و فریب‌ دهنده است. کودکان دارای این اختلال اگر تا ۱۸ سالگی درمان نشوند، ممکن است دچار اختلال شخصیتی ضد اجتماعی شوند و اختلال کم‌ توجهی، بیش‌ فعالی، افسردگی، اختلال نافرمانی مقابله‌ جویانه احتمال این اختلال شخصیتی را بالا می‌برد.

رفتار ضد اجتماعی صرفاً در طول اسکیزوفرنی یا اختلال دو قطبی روی نمی‌دهند. همه ما دوست داریم که با افراد قدرتمند روبه رو شویم بنابراین لازم است تا این خصلت را در خودمان نیز تقویت کنیم. اگر ما اعتماد به نفس بالایی داشته باشیم، دیگران نیز زودتر و بیشتر به ما اعتماد خواهند کرد و در نتیجه در تمام زمینه های زندگی، از زمینه کار گرفته تا رابطه عاطفی، موفق تر خواهیم بود.

پایین انداختن سر به معنی عدم اعتماد به نفس و ضعف است و شاید این امر، تنها یک عادت برای شما باشد اما بدانید که از نظر دیگران شما فردی ضعیف به چشم می آیید.

حرکاتی که نشانه عدم اعتماد به نفس شما باشد موجب کاهش سطح تستسرون و افزایش هورمون کورتیزول در بدن می شود که در نهایت به کاهش قدرت و اعتماد به نفس شما می انجامد لذا سعی کنید که به زبان بدن تان بیشتر توجه کنید زیرا این کار نه تنها شما را در ظاهر فردی با اعتماد به نفس نشان می دهد بلکه این پیغام را که شما اعتماد به نفس بالایی دارید نیز به مغزتان می رساند.

یکی دیگر از اشتباهاتی که افراد هنگام ایستادن مرتکب می شوند، فرم پاهای آنهاست. آنها معمولا یا پاهایشان را خیلی جفت می کنند یا خیلی باز، که باید سعی کنند که پاها را در حدی متوسط، یعنی به اندازه عرض شانه، باز کنند. فرم انگشتان پاها هم نباید خیلی رو به بیرون باشد. درست ایستادن نشانه قدرت شماست، پس به آن بی توجه نباشید.

اگر شما هم جزو افرادی هستید که تا دیگران نگاه تان می کنند، چشم هایتان را از آنها می دزدید، باید بگوییم که شما فرد ضعیفی هستید. بنابراین سعی کنید هنگام صحبت کردن با دیگران، به چشم هایشان خیره شوید. این رفتار نشاندهنده اعتماد به نفس بالای شماست، این که از برقراری ارتباط با دیگران هیچ هراسی ندارید.

با گذاشتن دست ها در جیب، شانه های شما حالتی افتاده پیدا می کند و شانه های افتاده نیز نشان از ضعف شما خواهد بود. مهم نیست که شما چقدر اعتماد به نفس دارید، همین که در مقابل دیگران دست هایتان را در جیب هایتان قرار دهید، قدرت را از خودتان گرفته اید.

بسیار آرام راه رفتن نیز نشانه ای از ضعف شما می تواند باشد. طبق تحقیقات اندیشمندان، افرادی که با سرعت بالاتری راه می روند، از نظر دیگران افرادی موفق تر و قوی تر به نظر می آیند بنابراین اگر شما جزو افرادی هستید که به آهستگی قدم بر می دارید، بهتر است که کمی سرعت قدم هایتان را بیشتر کنید و نتیجه آن را ببینید.

افرادی که اعتماد به نفس بالایی ندارند، سعی می کنند که چند قدم عقب تر از دیگران راه بروند که این نشان از ضعف شان است اما اگر شما شانه به شانه فردی که در کنارتان قرار گرفته راه بروید، در واقع خودتان را به همان اندازه مهم و قوی نشان داده اید.

بسیاری از افراد عادت دارند که قدم های کوتاه بردارند. این موضوع ربطی به کوتاه و بلندی قد یا کشیدگی پاهای آنها ندارد بلکه به طول قدم هایتان باز می گردد. قدم های بلند به قدم های کوتاه ارجحیت دارد بنابراین سعی کنید هنگام راه رفتن قدم هایتان را بلندتر بردارید چون با این کار در نگاه دیگران فردی با اعتماد به نفس بالا به چشم می آیید.

تصور کنید که وارد اتاقی می شوید، اگر موهایتان بهم ریخته باشد، دهان یا تن تان بوی بد دهد یا ناخن هایتان کثیف و نامرتب باشد نه تنها شما حس بدی نسبت به خودتان پیدا خواهید کرد بلکه روی دیگران نیز تاثیر منفی خواهید گذاشت. شما می توانید از طریق جذابیت ظاهری، تاثیر زیادی روی دیگران بگذارید بنابراین بهداشت فردی و زیبایی ظاهری تان را از یاد نبرید.

افرادی که اعتماد به نفس بالایی دارند، معمولاً لبخندی روی لبان شان است. لبخند در واقع به این معنی ست که آنها هیچ نگرانی ندارند بنابراین شما هم زمانی که با دیگران روبه رو می شوید، لبخند بزنید و این حس را به آنها منتقل کنید که از هر نظر فوق العاده اید. مطمئن باشید که آنها نیز در جواب لبخند شما، به شما لبخند خواهند زد که همین آغاز یک ارتباط خوب و موثر است.

صاف ایستادن، یکی از نشانه های اعتماد به نفس بالاست. شانه هایتان را عقب بیاندازید و پشت تان را صاف نگه دارید. اگر یک بار این کار را در مقابل آینه انجام دهید، می بینید که چقدر در بالا بردن اعتماد به نفس شما تاثیر مثبتی خواهد داشت.

دست به سینه ایستادن به شما حالت محافظتی می دهد بنابراین این وضعیت دست ها نشانه ضعف تان است لذا از این رو سعی کنید که در مقابل دیگران دست به سینه نایستید.

توجه به دوران پیری و برگشتن به ضعف و سستی، زمینه‌ای برای اندیشه و عبرت انسان می باشد. انسان در زمان پیری نیرویش مبدل به ضعف می گردد و زیادتش رو به نقصان می گذارد و علمش مبدل به جهل و یاد و هوشش مبدل به فرامو شی می‌گردد.

آدمی از آغاز خلقت ضعیف است و تدریجاً رو به رشد و تکامل میرود و در دوران جنینی هر روز شاهد خلقت تازه و رشد جدیدی است حتی بعد از تولد نیز مسیر تکاملی خود را در جسم و روح به سرعت ادامه میدهد و قوا و استعدادهای خدا دادی که در درون وجودش نهفته شده یکی بعد از دیگری شکوفا میشود. دوران جوانی و بعد از آن پختگی فرا میرسد، و انسان در اوج قله تکامل جسمی و روحی قرار میگیرد و روح و جسم مسیر خود را از هم جدا میکند اما روح همچنان به تکامل خویش ادامه میدهد در حالی که عقبگرد جسم شروع میشود ولی سرانجام عقل نیز سیر نزولی خود را شروع میکند و تدریجاً و گاه به سرعت به مراحل کودکی باز میگردد. حرکات کودکانه و تفکر و حتی بهانه جوئیهای او همچون کودکان میشود و ضعف جسمانی نیز با آن هماهنگ میگردد و با این تفاوت که این حرکات و روحیات از کودکان شیرین و جذاب تر است و نویدی است بر شکوفائی امید بخش و مسرت آفرین آینده و به همین دلیل کاملاً قابل تحمل است ولی از پیران زننده و نازیبا و گاه تنفر آور و یا ترحم انگیز است.

به راستی در پیری، روزهائی فرا میرسد بسیار دردناک که عمق ناراحتی آن را به زحمت میتوان تصور کرد. رسیدن انسان به دوران ضعف و پیری، بر اساس تدبیر و مشیت خداوند می باشد چون خدا همان کسی است که شما را آفریده در حالی که ضعیف بودید و سپس بعد از این ضعف و ناتوانی به ما قوت بخشید و باز بعد از قوت ضعف و پیری قرار داد زیرا او هر چه بخواهد می‌آفریند.

ضعف در مقابل قوت قرار دارد. خدا خلقت ما را از ضعف ابتداء کرد یعنی ما در ابتدای خلقت ضعیف بودیم و مصداق این ضعف به طوری که از مقابله بر می‌آید اول طفولیت است، هر چند که ممکن است بر نطفه هم صادق باشد و مراد از قوت بعد از ضعف، رسیدن طفل است به حد بلوغ و مراد از ضعف بعد از قوت، دوران پیری است.

انتهای پیام/