به گزارش صافی به نقل از ابتدا نیوز؛ همه‌چیز از های‌های آن مردی که نمی‌دانم که بود در دلِ آتش سال ۹۹ شروع شد. ضجه‌هایش که باعث شد تا حقد و کینه‌‌ توی دلِ خیلی‌هایمان نسبت به تجاوزکنندگان به محیط‌زیست و منابع‌طبیعی این سرزمین جا باز کند را یادتان هست؟

حالا خائیز دوباره سوخت. می‌گویند جای سوختگی چند سال قبل را که مقابل آتش بگیری بیشتر می‌سوزد. کسی می‌داند سوختگی‌ِ این‌بارِ خائیز درجه‌ی چند بوده و چه مرهمی بر تنش کارگر است؟

صحبت‌های مسئولین استان را که رصد می‌کنیم هم از پای کار بودن همه‌ی دستگاه‌های استان در این واقعه می‌گویند و هم از کمبود تجهیزات و لجستیک. هم از درخواستشان از مرکز برای استقرار دائم بالگرد در استان (باتوجه به بالاترین پوشش جنگلی زاگرس در استان) می‌گویند و هم از بی‌توجهی مرکز به این درخواست. هم از قصور برخی از کشاورزان در آتش زدن مزارع و معرفی تعدادی از آن‌ها به دستگاه قضا می‌گویند و هم از اینکه کشاورز نیت بدی ندارد. هم از حضور ضعیف ستاد بحران استان خوزستان در این واقعه می‌گویند و هم از اینکه مدیریتِ مسائلی چون باد و گرمای هوا از دست مسئولین خارج است..

صحبت‌های فعالین محیط‌زیست (با همه‌ی اختلاف‌نظرهایی که بعضا با یکدیگر دارند) اما این شهامت را دارد که مسئله را ریزتر کرده و به جزئیات بیشتری ورود کند. مثلا اینکه؛ مناطق حفاظت‌شده‌ی ما فقط نام حفاظت‌شده را یدک می‌کشند و هیچ خبری از حفاظتِ استاندارد و اصولی برای آن‌ها نیست، یا اینکه دوگانه‌ی قرق و دامداری سنتی (به‌منظور تعدیل پوشش گیاهی) باید از طرف نهادهای متولی بررسی و اجرا شود، و همچنین برخی از کسانی که بر کرسی‌های محیط‌زیست و منابع‌منابع‌طبیعی استان تکیه داده‌اند در حد و اندازه‌ی آن جایگاه نبوده و باعث ایجاد خساراتِ بعضا جبران‌ناپذیری در این عرصه‌ها شده‌اند و…

همه‌ی این نکات (که خیلی بیشتر از آنچه ذکر شد می‌باشد) را که کنار هم بگذاریم به یک واقعیتِ تلخ و گزنده می‌رسیم و آن اینکه؛ یک مدیربت و راهبردِ جبهه‌ای، جامع و کامل بر منابع‌طبیعی و محیط‌زیست ما حاکم نیست و تا در بر این‌ پاشنه می‌چرخد باز هم شاهد تعدی، تجاوز و آتش‌سوزی‌هایی از این دست در این عرصه‌ها خواهیم بود که جدی‌ترین راه مقابله با آن‌ها هم همین حرکت‌های جزیره‌ای‌ست که از غیرت و تعصب مردم نسبت به سرزمینشان نشات می‌گیرد..

انتهای پیام/