به گزارش صافی، تیم ملی ایران در دیداری دوستانه و کم‌فشار در امارات، موفق شد تیم نه‌چندان مطرح تانزانیا را شکست دهد. بازی‌ای که هرچند با پیروزی به پایان رسید، اما کمتر نشانی از محک جدی یا تجربه تازه برای شاگردان امیر قلعه‌نویی داشت. در همین روز اما ژاپنی‌ها در توکیو برزیل را ۳ بر ۲ شکست دادند و کره‌ای‌ها نیز پاراگوئه را با دو گل از پیش رو برداشتند.
در نگاه نخست، هر سه کشور پیروز میدان شدند، اما واقعیت این است که بردها همیشه یک معنا ندارند.
برای ژاپن و کره، این مسابقات فرصتی بود برای سنجش توان فنی، تاکتیکی و روانی در برابر غول‌های فوتبال دنیا. اما برای ایران، بیشتر شبیه دیداری تمرینی بود که هدفش حفظ شرایط روحی تیم بود، نه پیشرفت فنی.
نقد اصلی این‌جاست: چرا فوتبال ایران هنوز با تیم‌هایی بازی می‌کند که سطح‌شان به‌مراتب پایین‌تر از رقبای آسیایی‌اش است؟ آیا وقت آن نرسیده که فدراسیون برنامه‌ای واقعی برای رشد فنی تیم ملی تدوین کند؟
از سوی دیگر، هنوز بزرگ‌ترین ورزشگاه کشور، ورزشگاه آزادی، درگیر بازسازی‌های بی‌پایان است؛ سازه‌ای که پنجاه سال پیش در کمتر از دو سال ساخته شد، اما امروز سال‌هاست نیمه‌تمام مانده است.
شاید مسئله فقط فوتبال نباشد؛ شاید نبود مدیریت کارآمد و تصمیم‌گیری قاطع، مشکلی است که از چمن ورزشگاه تا صندلی فدراسیون ادامه دارد.
در پایان، برد مقابل تانزانیا اگرچه در آمار باقی می‌ماند، اما در مسیر رشد فوتبال ملی، گامی کوچک در زمینی بزرگ است. برای رسیدن به سطح واقعی آسیا و جهان، باید با بزرگان روبه‌رو شد — حتی اگر نتیجه تلخ باشد، تجربه‌اش شیرین خواهد بود.
انتهای پیام/
