روزنامه جوان نوشت: جشنواره سی‌وهفتم را باید به لحاظ داوری یکی از استانداردترین دوره‌های این رویداد هنری قلمداد کرد.

واکنش‌ها غالباً در این باره مثبت بود. اگر در دوره‌های پیشین هیئت داوران برای مثال یک فیلم را در ۱۱ بخش نامزد سیمرغ می‌کرد و در نهایت در هیچ بخشی به آن جایزه نمی‌داد و همین مسئله اعتبار داوری را به کلی زیر سؤال می‌برد یا در دوره‌ای دیگر در یک بخش دو سیمرغ تعلق می‌گرفت یا در دوره‌ای دیگر جوایز طوری تقسیم می‌شد که همه راضی باشند و کسی دست خالی نماند در این دوره تقریباً سیمرغ‌ها با منطق بهتری تقسیم شدند.

هر چند می‌توان به سیمرغ فیلمنامه که به فیلم قصر شیرین رضا میرکریمی تعلق گرفت ایراد وارد کرد، اما در اغلب بخش‌ها جوایز طوری اهدا شد که با انصاف نسبت زیادی داشت، به ویژه اینکه این بار همان فیلمی که سیمرغ کارگردانی را دریافت کرده بود، سیمرغ بهترین فیلم را هم دشت کرد و این اتفاقی است که مبنای درستی دارد.

[p]17302

انتهای پیام/