سیدعمران طباطبایی- گفتار، امر و نهی، عبارات عام و خاص، سخنان خلاصه شده، روشن، آشکار و باز تفسیر شده پیامبر مسلمانان، به عنوان نوعی وحی، گفتار ناسخ و منسوخ و تناقضات را به وضوح مشخص می نماید.

اجماع، استدلال به قیاس، نهی، اولویت بندی شواهد و ویژگیهای حقوقی را مشخص می نماید.

نظر صحيح دانشمندان اين است كه امر، مستلزم تكرار فعل نيست مگر اينكه قرائني دلالت بر تكرار باشد و نیاز به اقدام فوری ندارد زیرا هدف آن این است که عمل را بدون تعیین یک زمان به وجود آورد. امر به اقامه عمل، امری است بر انجام عمل و هر آنچه که برای اتمام کار لازم است، همچنان که امر به اقامه نماز، امر به طهارت است که راه را برای آنها هموار می کند. اگر عملی انجام شود، شخصی که دستور به او می ‌رسد از اتهامی که بر او گذاشته شده است رها می‌ شود.

اندیشمندان در بررسی افراد مشمول امر و نهی، افراد غافل و جوانان و متصرفان را مورد خطاب قرار نمی دهند.

امر، نهی از خلاف آن است و نهی، امر به خلاف آن است.

نهی عبارت است از درخواست لفظی که افراد را به ترک فعل وادار می کند و نشان دهنده باطل بودن فعل حرام است.

اما باید توجه داشت که یک فعل امری به خودی خود دستور نیست. فقط یک شکل کلامی است که وجود یک فرمان را نشان می دهد. خود فرمان یک درخواست است. معمولاً به صورت شفاهی بیان می شود.

محققان، وحی را اساساً آموزنده و مستقل از زمینه تاریخی آن می دانند و گفتار را رویدادی تاریخی می دانند که در چارچوب یک رابطه بین فردی خاص رخ می دهد و به طور اجرایی باعث ایجاد یک رابطه جدید می شود. وضعیت یک فرمان تنها در یک رابطه سلسله مراتبی اختیار می تواند رخ دهد و یک الزام اخلاقی را به همراه دارد و به چیزی تبدیل می ‌کند که از اقتدار یک فرد بر دیگری ناشی می‌ شود، نه بیانیه ‌ای واقعی درباره پیامدهای اعمال شده آن.

یک رویداد بین ‌فردی، تاریخی نیست که پیامدهای آن برای زمان حال و سایر روابط باید توسط مفسر مشخص شود بلکه صرفاً دلیلی است که نشان می ‌دهد در ذهن خداوند حکمی ازلی وجود دارد که چیزی را واجب می ‌کند. بنابراین وظیفه بشر این است که فعل امر را به بیانی مبنی بر واجب بودن یک عمل معین تبدیل کند.

پژوهشگران بررسی کردند قاعده ای برای چگونگی تفسیر شواهد برای تعیین معنای امر و نهی مورد نظر خدا، یک فعل امری نشان می دهد که خداوند به عملی که با فعل مشخص شده است فرمان داده و این بدان معناست که این عمل نه فقط مستحب بلکه واجب است.

همه نظریه پردازان حقوقی استدلال می ‌کنند که وجوب فقط دلالت بر این دارد که خداوند اراده می ‌کند که عملی انجام شود بنابراین بیشترین چیزی که می ‌توانیم به آن اطمینان داشته باشیم این است که آن عمل سودمند است و ثواب خواهد داشت، که آن را مستحب می ‌کند.

در کتب آسمانی، هر امری به عنوان دلیلی بر الزام و توصیه یا به ‌عنوان اجازه صرف تفسیر شده است.

انتهای پیام/