سیدعمران طباطبایی – محققان دستوراتی را که در قرآن و سنت آمده، به واجب و مستحب تقسیم کردند. آنچه واجب است باید انجام شود. انجام ندادن آن عذاب دارد و انجام آن ثواب بزرگی دارد و موجب خشنودی پروردگار می شود. انجام اعمال مستحب راهی است که به رضای پروردگار منتهی شده و وارد شدن به ساحت کسانی است که به خدا تقرب یافته و با اخلاص کامل عمل می کنند و او را دوست دارند. کسانی که از صمیم قلب طالب خدا هستند، بین اعمال واجب و مستحب فرقی نمی گذارند زیرا تمام تلاششان صرف کاری است که آنها را به خدا نزدیک کرده و رضایت او را جلب می کنند.

هر اطاعتی، بنده را به سوی پروردگارش می‌کشاند من جمله اگر حق خود طبق خواسته خداوند را انجام دهد، آن‌ طور که باید انجام دهد، با نیت خدا پسندانه انجام داده و فقط رضایت خدا را در انجام آن بخواهد.

طهارت اعمال و نیات بنده به طهارت قلب اوست.

ممنوعیت ها را نیز می توان به دو دسته تقسیم کرد. اول حرام است. انجام این کار عذاب دارد و موجب نارضایتی پروردگار می شود. دوم آن چیزی که مکروه است. ترک آن مستلزم پاداش است. دوری از حرام، مانع بزرگی است که نیرو و تلاش زیادی می‌ طلبد زیرا آنچه در خطر است، از خداوند منقطع است. هر چه انسان کارهای حرام را بیشتر انجام دهد از خدا دورتر می شود.

از پیامبر مسلمانان (ص) پرسیده شد: اگر کسی رابطه نامشروع داشته باشد، آیا این فرد، مؤمن است؟ او پاسخ داد، نه.

اگر کسی دزدی کند آیا مؤمن است در حالی که این کار را می کند؟ پیامبر فرمود: نه.

محققان دینی معتقدند که ارتکاب فحشاء موجب قطع عبد از خداوند می شود. پس مؤمن باید بسیار مراقب باشد تا از چیزی که ممکن است به هلاکت او منجر شود دوری کند و در این نبرد بسیار استوار باشد. اگر خدا بداند که او مخلص است، با نیروی خود او را یاری می کند و از مکر دشمن و لشکریانش دفاع می کند.

خداوند هستی را به فرمان خود می آفریند، همانطور که در قرآن کریم آمده است: هنگامی که چیزی را حکم می کند، فقط به آن می گوید: باش، و هست.

زیرا او مؤدبانه پیشنهاد می کند که در عوض می توان به جای الامر به صیغت الامر اشاره کرد. این امر منطقی‌تر است زیرا فرمان اگر به معنای اذن و غیره باشد، امر نخواهد بود بنابراین مرجع ضمیر باید صیغت الامر باشد نه الامر.

در کتب آسمانی من جمله کتاب مسلمانان جهان، نسبت به احترام به همه و سلام دادن، تاکیدات بسیار شده است.

دانشمندان معتقدند باید به زندگی هر انسانی احترام بگذاریم، عشق خدایی بورزیم و به خلق خدمت کنیم که فقط در این مسیر عدالت، توسعه، آزادی واقعی، صلح، و غیره میسر است.

انتهای پیام/