تهران- ایرنا- نویسنده معاصر دفاع مقدس گفت: جامعه ادبیات و هنر حق مطلب را در ادا نکرده و آنطور که باید مطالبی مثل فداکاری و شور انقلابی را به نسل جدید منتقل نکرده، به گونه ای که روحیه مردم در زمان انقلاب و دفاع مقدس مجهول مانده است.

به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه ایرنا، قاسمعلی فراست روز سه شنبه در همایش «باز اندیشی چهل سال تعامل ادبیات فارسی و انقلاب اسلامی» عنوان کرد: ادبیات دغدغه جامعه ایران نیست در حالی که دیکتاتورها از ادبیات می ترسند و بیشتر زندانی های سیاسی از نویسنده ها هستند زیرا ادبیات در حکومت ها و جامعه تاثیر می گذارد و نقش تعیین کننده دارد.
وی در دانشکده علوم انسانی دانشگاه تربیت مدرس، ادامه داد: خود ادبیات انقلاب آفرین است. ادبیات پایداری، حماسی و مقاومت با یکدیگر ادبیات انقلابی را ایجاد می کنند.
این نویسنده گفت: به قول امام خمینی سلاح ها باید تبدیل به قلم شود که نشان دهنده اهمیت ادبیات است. حاکمان تمام کشورها ادبیات را سانسور می کنند اما زمانی که از لباس مسئولیت بیرون می آیند تحت تاثیر مفهوم ادبیات قرار می گیرند.
فراست تصریح کرد: زمانی که تزار خاطرات خانه اموات داستایوفسکی را خواند در اداره زندان ها و حفظ و نگهداری زندانیان تجدید نظر کرد زیرا قدرت شعر و ادبیات زیاد است.
وی اظهار کرد: ادبیات در ماندگاری انقلاب نقش دارد و انقلاب در تعالی ادبیات. انقلاب یک واقعه بزرگ اجتماعی است که همراه خود سوژه و واژه به ادبیات اضافه کرد. قبل از انقلاب سوژه ها محدود به عاشقانه، شهوانی و رمانتیک بود.
این نویسنده معاصر عنوان کرد: انقلاب ادبیات را غنی ساخت، همچنین ادبیات روی بقای انقلاب نقش داشت. در ابتدای انقلاب و دفاع مقدس همراه با شور بود و رسالت ادبیات انتقال این شور و روحیه ایثارگری به نسل کنونی است.
فراست تصریح کرد: باید بومی نویسی زمان جنگ در نظر گرفته شود زیرا با این روش نوشتن از جنگ و انقلاب به سمت جهانی شدن پیش می رویم. همچنین بومی نویسی تقلید نیست بلکه اتفاقاتی است که برای دنیا جدید است و استقبال می شود.
وی در ادامه سخنان خود اضافه کرد: برخی نویسندگان پیشکسوت مثل محمود دولت آبادی و بهرام بیضایی و محمد علی سپانلو در مورد انقلاب کوتاهی کرده اند. عده ای نیز مثل احمد محمود، ناصر ایرانی همراه با انقلاب بودند و همچنین علی موسوی گرمارودی و زهرا رهنورد بانی انقلاب بودند.
به گفته فراست نیاز بود با برخی نویسندگان با روحیه پدرانه برخورد شود تا بر خلاف میل خود از کشور خارج نشوند. زیرا قلم آنها برای ادبیات نیاز بود. زمان پیامبر، وی ابوجهل و ابوسفیان را آزد کرد اما دو شاعر را در حبس نگه داشت زیرا بر این اعتقاد بود که زبان ادبیات قوی است و اگر این افراد را آزاد کند با شعر خود مخالفت موثری نسبت به اسلام خواهند داشت. باید از گذشته درس گرفت و نویسنگان را مجبور به مهاجرت نکرد.
این نویسنده معاصر عنوان کرد:پس از انقلاب آثار بیشتر دارای شور انقلابی بود تا شعور ادبی. پیشکسوتان کنار رفتند و یک عده جوان با شور انقلابی کتاب چاپ کردند.
وی ادامه داد: حاکمان روسیه پس از انقلاب خود اعلام کرند که ادبیات غیر حزبی باید تعطیل شود. بنابراین باید از این موضوع درس بگیریم و جامعه چند صدایی داشته باشیم. قرار نیست در ادبیات مثل یکدیگر فکر کنیم. خاستگاه ادبیات مثل یکدیگر فکر کردن نیست.
فراست افزود: اگر بخواهیم ادبیات انقلابی دغدغه و جوهره وجود شاعران و نویسندگان شود نباید چگونه یا چه چیز نوشتن را به آنها دیکته کنیم زیرا دغدغه جامعه نمی شود و ادبیات به درد نمی خورد.
**۹۴۶۵**۱۶۰۱**
انتهای پیام/